Prowadzenie ruchu pociągów w zimie stawiało przed kolejarzami liczne wyzwania. Jednym z nich była potrzeba odśnieżania torów kolejowych. Budowano pługi odśnieżne o zróżnicowanej konstrukcji. W Skansenie prezentowane są:

• pługi lemieszowe – z płytami stalowym, ustawionymi pod kątem do osi toru, „bocznymi skrzydłami”. Części pługa i skrzydeł wystają nieco poza skrajnie taboru i przed przeszkodami (przejazdy, rozjazdy, niektóre mosty) musiały być podnoszone lub uchylane.
• pług wirnikowy – z przodu pługu znajduje się wirnik wyrzucający śnieg. Napęd wirnika stanowi maszyna parowa, znajdująca się w pierwszej części. Drugą część stanowi tender do przewozu węgla i wody.

W Skansenie prezentowane są tylko pługi niesamojezdne – do pracy wymagały popychu przez lokomotywę.

Lemieszowy pług odśnieżny „Bjorke Xs837095” wyprodukowany w 1890 roku przez „SA Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich”. Przeznaczony do odśnieżania mniejszych zasp śnieżnych. Wymagał współpracy lokomotywy popychającej.

Prędkościomierz pokazujacy prędkość i kierunek jazdy, stosowany w lemieszowych pługach odśnieżnych (dwustronnych-z lemieszami na obu końcach).

Pług odśnieżny „Henschel” z 1943. Silnik parowy, napędzał łopatki wirnika (150 obrotów na minutę) wyrzucając śnieg na odległość do 40 metrów. Pług posiada własny tender, zabudowany od góry. W czasie normalnej pracy pług wymagał popychu przez lokomotywę. W tym celu zamontowaną instalację świetlną służącą do komunikacji pomiędzy obsadą pługa a drużyną parowozową. Pług posiada kocioł z 1948 roku, nr fabryczny kotła 27158, ostatnia próba wodna 8.XII.1984 rok (nieczynny).

Lemieszowy pług odśnieżny.