Po odbudowie trakcji elektrycznej na Warszawskim Węźle Kolejowym, największym problemem był brak lokomotyw elektrycznych do przeciągania składów pasażerskich. Ponieważ krajowy przemysł nie był w stanie wyprodukować silników i aparatury elektrycznej zdecydowano się zakupić je w Anglii. Zakupiono 8 kompletów (każdy komplet liczył 4 silniki) silników i aparatury elektrycznej. Centralne Biuro Konstrukcyjne Przemysłu Taboru Kolejowego rozpoczęło pracę nad prototypem elektrowozu, który ukończono w 1951 roku. Dokumentacja techniczna została w 1951 r. przekazana do „Pafawagu”. Lokomotywy najpierw oznaczono serią E110, potem E02 a po wprowadzeniu normy RN-58/MK0001-serią EP02.
Lokomotywa była wyposażona w hamulec Knorra. Lokomotywa nie była zbyt udanym produktem, co ujawniło się już w poczatkach eksploatacji, ale na pewno doświadczenia przy budowie tej lokomotywy miały wpływ na późniejsze konstrukcje szczególnie ET21. Wycofywanie EP02 z obslugi połączeń pośpiesznych nastąpiło już na początku lat 60. Wtedy jeszcze lokomotywy EP02 zostały przy obsłudze pociagów osobowych. W 1971r. ograniczono dla nich prędkość do 70 km/h. W 1972 r. postanowiono przekazać trzy egzemplarze do ogrzewania składów pasażerskich na stacjach. Okres EP02 jako wagonów grzewczych okazał się znacznie dłuższy od służby w ruchu.

Dane techniczne:

Moc ciągła: 1352Moc godzinna: 1648Prędkość maksymalna: 110 km/hMasa: 81tŚrednica kół: 1220 mmMoc godzinna: 1648 kWMoc ciągła: 1352 kWNatężenie prądu:300 ASzybkość obrotowa silnika:870 obr/minIlość sprężarek:2Łączna wydajność:2000 l/min

EP02-07

Elektrowóz pracował od października 1956 roku do 21 marca 1972 roku. Następnie służył do ogrzewania wagonów w Zakopanym. W 1992 roku został wyremontowany i przeniesiony do skansenu. Podczas adaptacji na wagon ogrzewczy w 1972roku usunięto oryginalne wyposażenie elektryczne.